Uit de regen in de… pandemie

De zon schijnt door mijn raam met uitzicht op het pittoreske middeleeuwse stadje Fontenay-le-Comte. Het warme weer van de zomer is sinds kort voorbij en wordt vervangen door een heldere herfsthemel. Ik ben hier nu een maand en ben op weg om me volledig te integreren in 'la vie français'. Laat ik me even voorstellen; mijn naam is Liam, ik ben 28 jaar oud en heb, zoals velen van ons, de ietwat moedige beslissing genomen om mijn geboorteland, familie en vrienden, werkzekerheid, huis en kroeg te verlaten, ten gunste van een nieuw leven in de Vendée.

Na het afronden van mijn diploma en PGCE in muziek ben ik in dienst getreden als leraar en heb ik lesgegeven op middelbare scholen in Buckinghamshire. Ik leidde koren, luidde klokken, sloot me aan bij een bandje, terwijl ik altijd de gedachte aan een verhuizing naar Frankrijk in het achterhoofd hield voor een latere datum. Spoel door naar 23 juni 2016: 52% van het land stemde voor het verlaten van de EU. Ik wil de politiek er buiten houden maar plots stonden mijn aanstaande vrouw en ik voor de keuze: een 'afwachtende' houding aannemen ten aanzien van het verhuizen of onze plannen voor expatriëring uitvoeren voordat het Verenigd Koninkrijk Europa verlaat. We kozen voor het laatste en dus ben ik hier!

De droom om te verhuizen wordt door velen gekoesterd, maar de huidige omstandigheden waarin ik me bevind zijn verre van ideaal.

Het grootste knelpunt dat ik elke dag moet aanpakken, is dat mijn vrouw op dit moment nog niet kon mee verhuizen. Lise en ik zijn al bijna 10 jaar samen en zijn vorige zomer getrouwd. Onze bruiloft vond plaats in Maine-et-Loire en we hadden niet om een meer perfecte dag kunnen vragen; de zon scheen prachtig en mijn mooie vrouw zag er stralend uit. Een compleet contrast met de bruiloften die plaatsnemen dit jaar en daarvoor voel ik me heel gelukkig.

Nu, een jaar later, liggen we 595 km uit elkaar. Voor degenen die nieuwsgierig zijn naar waarom Lise nog steeds in Engeland is; ze is lerares en kan als zodanig haar school niet verlaten wanneer ze dat wil, maar moet wachten tot het einde van het semester. (Lise is ook Franse en mag na 31 december terug naar Frankrijk). Het is veruit het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.

Image
Image
Image
Natuurlijk, wat het coronavirus ons heeft laten zien is dat er veel manieren zijn om op grote afstand te communiceren, maar ik mis het vasthouden van haar hand en het delen van deze ervaring met haar.

Helaas is er een donkerder element in dit verhaal dat ik alleen maar zal aanstippen omdat ik de kracht en het belang in het delen ervan begrijp. In januari van dit jaar werd bij mij de diagnose van depressie gesteld. Ik zeg dit niet alleen om het bewustzijn van de mentale gezondheid te aan te moedigen, maar ook om met jullie te delen dat ondanks de pijn en de angst die het veroorzaakte, zelfs de meest grijze wolken een zilveren randje hebben. Ik voelde me plotseling geïsoleerd en alleen, maar tegelijkertijd verantwoordelijk voor het houden van een dapper, lachend gezicht; een gevel die ik gedurende vele jaren had gebouwd en die nu onder zijn eigen gewicht was gebarsten.

Ik vond dat de gedachte om opnieuw te beginnen me in mijn donkerste tijden heeft geholpen. Hoewel er veel trek en sleur factoren zijn bij het besluit om je land te verlaten, was het idee om naar Frankrijk te verhuizen, waar, zoals we allemaal weten, de levensstijl heel anders is, de grootste. De geruststelling van mijn vrouw dat het elke dag beter zal gaan, kwam uit en zonder haar, mijn lokale dokterspraktijk, de NHS [re: Britse ziekenkas] en Healthy Minds, zouden de dingen niet veranderd zijn, en daarvoor ben ik voor altijd dankbaar.

Laten we nu verder gaan! Alles is geregeld, het huis staat te koop, ik heb mijn opzegtermijn ingeleverd, de plannen om bij de schoonfamilie te verblijven zijn gemaakt, de veerboot is geboekt, de verhuiswagen is gereserveerd, het paspoort is vernieuwd, en ik sta te popelen om de zomerperiode af te sluiten zodat ik kan verhuizen;

Wat zou er kunnen gebeuren...
Een wereldwijde pandemie.

Ik bedoel, de aanpak van een wereldwijde pandemie wanneer men probeert te verhuizen naar een ander land is niet gemakkelijk noch aanbevolen. Kortom, wat zowiezo al een stressvolle onderneming is, probeer er maar eens reisbeperkingen en beperkte sociale contacten bij te betrekken. Dankzij een goede planning en een schijnbaar onuitputtelijke hoeveelheid geluk zijn we erin geslaagd de oversteek succesvol te maken, maar de situatie is, voor iedereen trouwens, allesbehalve ideaal.

Onze situatie heeft ertoe geleid dat de keren dat Lise op bezoek kon komen, geannuleerd moesten worden want als sleutelmedewerker is de duur van de quarantaine in het Verenigd Koninkrijk twee weken telkes als je uit Frankrijk terugkomt. Hoe belangrijk het ook is om iedereen veilig te houden, op persoonlijk vlak is het moeilijk te bevatten; onze houvast is het feit dat Lise in december naar huis komt om zich bij mij, haar familie en haar vrienden te voegen. Terugkijkend op de afgelopen maanden zou men kunnen betwisten of het 'al die moeite wel waard is'? Degenen onder u die de stap hebben gezet, weten het antwoord.

Natuurlijk is het dat. Ik zou kunnen beginnen met het opsommen van de culturele -en levensstijl redenen waarom meer dan 150.000 Britse staatsburgers in Frankrijk wonen, maar voor mij is de reden eenvoudig: Ik hou van mijn vrouw. De afgelopen 10 jaar heeft Lise in het Verenigd Koninkrijk gewoond en heeft ze me gesteund in mijn laagste en beste tijden, ze heeft verjaardagen en feesten met haar familie en vrienden gemist vanwege school. Ze verdient het echt om thuis te komen.

Ik ben iedereen dankbaar die ons heeft geholpen met de verhuis, vooral mijn ouders in het Verenigd Koninkrijk en mijn schoonouders hier in Frankrijk. Ik ben echt opgewonden over wat de toekomst in petto heeft en ik popel om permanentmet Lise herenigd te worden.

Image
Image
Image
De toekomst is in deze tijden onvoorspelbaarder geworden,
maar ik weet dat we goed op weg zijn naar het leven dat we wensen.

Dus, wat ga ik doen nu ik hier ben? In tegenstelling tot velen die naar Frankrijk verhuizen, heb ik nog een lange weg te gaan voordat ik met pensioen kan gaan. Sinds ik in september ben aangekomen, heb ik een muziekonderwijsonderneming opgezet... het onderwijzen van piano en muziek aan mensen in de omgeving, onder andere bij het Chavagnes Internationaal College. De lessen staan open voor iedereen, kinderen en volwassenen op alle niveaus, en zijn beschikbaar in Fontenay-Le-Comte en Chavagnes-en-Paillers. Ik heb ook een draagbare opname studio waarbij ik mijn expertise in muziektechnologie te gebruiken om opnamesessies voor soloartiesten aan te bieden aan grotere bands en ensembles.

Hoewel het lang nog geen Kerstmis is, heb ik een kleine zanggroep opgericht om kerstliedjes te gaan zingen in de lokale buurten als het seizoen verandert (we zijn nog steeds aan het rekruteren als je je bij ons wilt aansluiten; vrij en open voor iedereen!) Andere projecten zijn onder andere een video blog, het creëren van middelen voor muzieklokalen, het schrijven van op maat gemaakte telefoonmuziek, voiceovers opnemen voor bedrijven in het Verenigd Koninkrijk, en ik ben bezig met het componeren van een mis voor koor en orgel. Als u vragen heeft over mijn ervaring of gewoonweg contact met mij wilt opnemen, kunt u een e-mail sturen naar liam.maguire@etude.school.

Please like, subscribe en volg Liam op Facebook, Instagram, en Twitter
Trouwfotos door  Lav Stories Photography.
Images of Liam by inthevendee.com