Cour du Miracle. Vertaald naar het Engels betekent het 'Miracle Court'. De legende, een deel van de geschiedenis van Vouvant, wordt verteld sinds het begin van de 18e eeuw. Vandaag deel ik echter mijn eigen, persoonlijke verhaal over het 'Miracle Court' en het café dat er zich bevindt: Café Cour du Miracle. Ik ben het oudste kind van de nieuwe eigenaars, Sue en Dean Richards, en 20 oktober 2019 was het acht maanden geleden dat mama en papa uit Perth, West-Australië zijn vertrokken om een nieuw hoofdstuk in Vouvant te beginnen, dus ik denk dat het alleen maar gepast is om te reflecteren over hun beslissing om naar Frankrijk te migreren.

Onze familie heeft Perth de afgelopen 26 jaar zijn thuis genoemd, maar of het nu Perth of een andere stad was geweest, omdat we het geluk hebben zo hecht te zijn, kon onze thuis gelijk waar ter wereld zijn geweest. We emigreerden in 1993 van Engeland naar Australië als een jong gezin van vijf : mama, papa en (destijds) drie jonge dochters. Ik kan me er niet veel van herinneren en kan zeker niet spreken over de complexiteit van het immigratieproces, of de vele spanningen die gepaard gaan met het verplaatsen van een jong gezin over de halve wereld.

.... alleen dat mijn jongere ik van ganser harte kon instaan voor de witte zandstranden, het mooie weer, en de lekkerste muntpralines die tijdens onze Burgerschapsceremonie van 1996 werden geserveerd.

Het was de moedige beslissing van mama en papa geweest om te migreren, in de hoop op een 'zonnigere' opvoeding voor mijn zusjes en mij. Ze wilden meer en andere mogelijkheden voor zichzelf en hun familie teweeg brengen. Het bleek dat ze het bij het rechte eind hadden! Ik heb zoveel mooie herinneringen aan mijn familie in Australië, van de geboorte van mijn jongste zus, tot picknicks en tip-and-run cricket op het strand of in een van de vele mooie parken van Perth, maar ook de zakelijke successen van mijn ouders en het mooie dat we daardoor ontvingen, zoals het feit dat we naar gerenommeerde scholen gingen, en familievakanties hadden.... En natuurlijk waren er ook de traditionele, zeer lekkere, zondagse gebraad maaltijden van mijn moeder.

Nu, op mijn dertigste kan ik echt waarderen hoeveel mijn ouders ons onbaatzuchtig hebben gegeven. Hun liefde, hun tijd en hun niet aflatende steun in absoluut alles en nog wat betekende dat ze de laatste 30 jaar niet één keer hun eigen agenda op de eerste plaats hebben gezet. Hun leven heeft 360 graden om ons leven gedraaid.

Draaien we dan vooruit naar anno 2018 en in de echte Sue-and-Dean-stijl hebben mama en papa weer een moedige beslissing genomen om naar Vouvant, Frankrijk, te verhuizen. Ze wilden iets anders doen en vonden het idee van het Franse platteland wel leuk. Deze keer (en eindelijk) was het een beslissing die ze voor zichzelf hadden genomen. We waren niet verbaasd toen het gebeurde, omdat ze er al een tijdje over hadden gepraat.

Zullen we het daar wel leuk vinden? Zullen we de meisjes en onze nieuwe kleinzoon missen? Zullen we slagen? Alleen de toekomst kon het uitwijzen, maar hoe spannend voor hen om hun leven helemaal over een andere boeg te gooien.

De laatste paar maanden met mama en papa in Perth waren geweldig! Dankzij een last-minute verrassing van mijn zus, die in de VAE woonde, konden we Kerstmis 'en-famile' doorbrengen.  We konden zelfs samen op vakantie naar het zuiden van Perth, naar Pemberton, waar we 26 jaar geleden voor het eerst woonden toen we in Australië aankwamen. Mijn zussen en ik zullen  altijd dankbaar blijven voor de tijd die we daar samen hebben doorgebracht.

Mama en Papa aan het werk

Mama, Papa en ik

Mijn Paps, de rockster!

Op 20 februari 2019, vertrokken onze ouders uit Perth naar Frankrijk. Nu, acht maanden later, is het nog steeds moeilijk om over te schrijven. Gelukkig waren mijn ouders beneden in het café toen ik aan deze blogpost begon te werken. Reflecterend over die avond op het vliegveld, zwaaiend door de vertrekgate, vocht ik de tranen nog steeds.  Ik heb de reputatie een 'drama queen' in de familie te zijn, maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat ik mijn ouders heel hard mis.

Het leven zonder mama en papa in de buurt is een hele aanpassing, maar ik geloof dat er aan alles een zilveren randje  zit. Mijn zussen en ik hebben elkaar altijd fel beschermd, zozeer zelfs dat mensen voortdurend commentaar geven over hoe gelukkig we mogen zijn met een kant-en-klare 'vrienden club' (en een bruidspartij.) We hebben allemaal ons eigen leven - onze baan of studie, sport en hobby's, relaties en vrienden. Ik zou het niet voor mogelijk hebben gehouden, maar terwijl we door dit nieuwe hoofdstuk in ons leven navigeren zonder een tweede thuis te hebben om gewoon 'binnen te lopen' voor het avondeten, zijn we met z'n vieren nog hechter geworden. We hebben bijna dagelijks contact, of het nu gaat om belangrijke levensadviezen of gewoon om het taggen van de andere drie in een volledig relativerende meme op Facebook.

Grapje hoor! Onze ouders hebben nu ook hun eigen leven. Ondanks de afstand kan ik met een gerust hart zeggen dat mijn zussen en ik er trots op zijn dat mama en papa de dagelijkse uitdaging van het uitbaten van hun eigen café aankunnen. Is het voor hen beiden moeilijk geweest? Ja. Komen er nog meer uitdagingen aan? Zeker weten! Maar ik ken geen beter duo om samen hun doelen te bereiken en zal waarschijnlijk nooit meer een ander in mijn leven ontmoeten. Mijn zussen en ik hebben er alle vertrouwen in dat ze hun nieuwe thuis zullen waarderen en dat ze geliefd zullen zijn bij zowel de lokale bevolking als de toeristen.... Mama, met haar altijd zo huiselijke (en hemelse) kook- en bakkunsten, en papa, met zijn gastvrije charisma, en zijn lach, waarvan hij waarschijnlijk niet weet dat die twee verdiepingen hoger te horen is.

Persoonlijk ben ik zo blij dat mijn ouders deze kans voor zichzelf hebben gecreëerd. Tijdens mijn recente bezoek kon ik met eigen ogen zien hoe blij ze zijn, hoe ze op hun voetjes terecht komen. Ik voelde in mijn hart dat het goed zit, dat ik me geen zorgen hoef te maken dat ze eenzaam of ongelukkig zijn (of honger hebben, ha!) Met zoveel geweldige mensen in en rond het dorp hebben ze al vrienden gemaakt. Mijn vader heeft zelfs een Blues band gevonden om gitaar bij te spelen en heeft opgetreden op de populaire Fête de la Musique avond in Vouvant! Het was een absoluut genoegen voor mij om Vouvant deze zomer te bezoeken en iedereen te ontmoeten die bij hun mooie Café Cour du Miracle is langs gekomen.

Mijn ouders, en de manier waarop ze ervoor gekozen hebben om hun leven te om te gooiten, blijven voor mij en mijn zussen een bron van inspiratie.  Ik popel nu al om hen in Frankrijk opnieuw te bezoeken. Hopelijk kan ik de volgende keer iets meer zeggen dan "Bonjour, je suis Australien!". Alsjeblieft...hou me verantwoordelijk.

Met liefde bijgedragen,
Chantelle Richards
Perth, Australië
Volg Café Cour du Miracle op Facebook en Instagram.
Photography door Brenda bij inthevendee.com