Op een avond in het bos van Coulombiers, aan het einde van een lange dag jagen, gingen Aimeri, de graaf van Poitiers en zijn neef Raimondin op jacht naar een wild zwijn. Ze hadden hun begeleiders ver achter zich gelaten en waren aangekomen aan de rand van het bos van Cé, in de buurt van Lusignan. Daar, tijdens de opwinding van de jacht, gaf Raimondin per ongeluk zijn oom een fatale klap.

Overweldigd door diep verdriet, verbijstering en berouw over zijn fout was de jongeman op de terugweg om te bekennen wat hij had gedaan toen hij bij een bocht in de weg drie dienstmeisjes zag dansen in een glade bij het licht van de maan. Een van hen glimlachte en sprak met hem. Haar naam was Mélusine. Ze was de dochter van Elinas, koning van Albanië en de fee Pressine. Ook Mélusine... was een fee.

Ze was een fee die een vreselijke vloek met zich meedroeg. Pressine had Mélusine gestraft voor haar slechte gedrag ten opzichte van haar vader. Ze had haar dochter veroordeeld tot een trieste onsterfelijkheid, tenzij Mélusine trouwde met een liefhebbende ridder die niet nieuwsgierig was en die ermee instemde haar nooit op zaterdag te zien.

Op zaterdag zou Mélusine baden en toekijken hoe haar mooie lange benen veranderen in een afschuwelijke geschaalde staart, en als haar man haar ooit in deze staat van metamorfose zou zien, zou ze nooit meer de menselijke vorm aannemen.

Raimondin was betoverd door de intelligentie en de schoonheid van het jonge meisje en vroeg haar ten huwelijk. Hij gaf haar zijn woord haar nooit op zaterdag te zien. Mélusine, die blij was om een echtgenoot te vinden, accepteerde. Ze stelde voor dat hij land en een kasteel als bruidsschat zou leveren. Maar Raimondin, die niet rijk was, vroeg zich af welk land... en welk kasteel?

Eenmaal terug aan het hof probeerde Raimondin, die erg blij was, maar ook erg verdrietig, zijn probleem op te lossen door het zwijn de schuld te geven van de dood van de graaf. Vervolgens, tijdens een ceremonie van eerbetoon aan de nieuwe graaf van Poitou en op advies van Mélusine, vroeg hij om zoveel land als in een hertenvel zou passen.

"Hoe dom," zei de vergadering van Heren. Maar tot ieders verbazing werd een hertenvel in smalle stroken gehakt en werd er een enorme oppervlakte mee afgebakend.

"Laat maar," zeiden de heren, "hij heeft toch geen kasteel."

Hun zelfgenoegzaamheid was echter van korte duur, want in slechts één nacht, midden op het grondgebied en met behulp van drie schorten vol stenen en een mondvol water, bouwde Mélusine het prachtige kasteel van Lusignan.

Om ervoor te zorgen dat haar man Raimondin misschien wel de machtigste heer van de hele regio zou zijn, vermaakte ze zich op bepaalde avonden door de omliggende heuvels met nog machtigere forten te bezetten.

Their complacency was short-lived for in just one night, right in the middle of the territory using three aprons-full of stones and a mouthful of water, Mélusine built the splendid castle of Lusignan.

Furthermore, to ensure that her husband Raimondin might be the most powerful lord in the whole region, she amused herself on certain nights by dotting the surrounding hills with even more mighty fortresses.

But so much good fortune gave rise to questions and unkind comments. Where did Mélusine’s fairly-like beauty come from? Why was it that each of the ten children of Raimondin and Mélusine, all boys, had some very strange physical characteristics?

One of the boys had only one eye and it was positioned in the middle of his forehead. Another had a lion’s claw on his cheek; yet another bore one enormous ear; and yet another of their sons Geoffroy, Mélusine’s favourite and it was said the most wicked, had a huge tooth protruding from his mouth.

And... why did Mélusine shut herself away every Saturday?