De laatste week van het jaar is normaal gesproken een tijd van bezinning voor mij, zoals het waarschijnlijk voor veel mensen over de hele wereld is. Eigenlijk had ik eind 2020 gezworen het dit keer niet te doen. Omdat... waarom toch? Wat was het punt van al die rotzooi nog eens door mijn kop te halen? Wat kan ik nog meer doen dan wat ik al van mezelf had geëist, of in mijn eigen oren schreeuwde, of in een bal lag opgekruld te piekeren?

Nu de feestdagen veilig achter de rug zijn en beide voeten stevig in het nieuwe jaar zijn geplant - nu 2021 voor het geval je je afvraagt - is het waarschijnlijk tijd om de traumatische ervaring die 2020 was, van mij af te schrijven en een gevoel voor hoop en zelfs een gevoel voor humor over dit alles te herwinnen. Immers... hebben vele van mijn medemensen niet door zoveel erger, en... waar moet ik verdomme zo verdrietig over zijn?

Welnu. Er is genoeg hoor. Meer dan genoeg! Sommige dingen draag ik liever zelf. Da's oké. Als er iets is waar ik op kan leunen sinds 2020, dan is het wel dat ik altijd een reserve aan innerlijke kracht zal hebben om voor mijn geliefden te zorgen, zelfs als ik me aan diggelen geslagen voel.

Maar aan deze notie is ook een keerzijde erbonden. Er waren grenzen aan mijn kracht. Ik ben geen supervrouw. Ik ben een vrouw met een stress-plafond.

Voor 2020 was ik me hier nog niet van bewust. Ik kende ook nog niet de Franse scheldzin putain de merde, die ik echt heb leren omarmen.

In 2020, was er 'het leven', waren er wereldgebeurtenissen die ons allen nog jaren zullen beroeren, was er het feit dat ik mijn moeder bijna niet één keer, maar vier keer verloor. In januari en februari, de eerste twee van vier ziekenhuisopnames, kon ik bij haar zijn. De volgende twee werden we op brute manier van elkaar afgesneden. Wat natuurlijk ook het geval was voor de ouders van mijn man in de VS die van hun kind in Frankrijk werden afgesneden. Verpletterend is dat!

Elke emigrant anno 2020 kan waarschijnlijk bevestigen dat hij of zij zich niet heeft aangemeld voor een situatie als een volledige vergrendeling van grens -en  samenleving wanneer zij besloten in het buitenland te gaan wonen. Ondanks het feit dat ik getrouwd ben met de meest ondersteunende en geweldige man die deze aarde ooit heeft gesierd, heb ik me als enig kind in deze situatie nog nooit zo eenzaam gevoeld. Als schoondochter kon ik alleen maar denken, wat heb ik in godsnaam gedaan!

Mijn man zegt altijd lachend dat mijn schuldgevoel 'normaal' is omdat ik katholiek ben opgevoed. Putain de merde... ! Het is helemaal geen onredelijke opmerking.

Maar omdat ik altijd al het soort persoon was die het juiste wil doen, tussen het bezorgd zijn voor het welzijn van onze ouders, en ook oprecht bang zijn voor het virus (ook bang om in de buurt van andere mensen te komen), heb ik mezelf nogal meedogenloos bekritiseerd over mijn levenskeuzes.

Schaamte, verantwoordelijkheid, schuldgevoel, bezorgdheid, angst, shock hulpeloosheid, intense druk, frustratie, ongeloof, slapeloosheid, stress hebben allemaal bijgedragen aan een niveau van angst dat ik nog nooit eerder onder ogen heb gehad. Ik was boos en verdrietig. Ik schreeuwde tegen mijn man omdat hij te beschermend was. We schreeuwden tegen onze ouders om in quarantaine te gaan. Mijn moeder leed bovendien in het ziekenhuis nadat ze de trap was afgegleden. En was elk ziekenhuis geen leeuwenhol dan? En de verschrikking van mensen te verliezen zonder afscheid te kunnen nemen, behalve met een beetje geluk via een Ipad?!

De verhalen die in de expatgroepen op de sociale media naar voren kwamen, waren niets minder dan een verpletterend. Huiselijk geweld. Massagraven, begrafenissen op parkeerplaatsen, zeer zieke mensen die zuurstof krijgen in hun auto's buiten het ziekenhuis. Ook in mijn gemeenschap werden ouders van wie de kinderen in het buitenland het virus hadden opgelopen, van hen afgesneden. Covid-19 getallen zijn niet alleen getallen. Het zijn mensen. Het zijn iemands (lege) stoelen aan de keukentafel.

Ondertussen aan de andere kand van de wereldbol stond Australië in brand, waarbij hele ecosystemen werden vernietigd. Een bijbelse plaag van sprinkhanen zwermde van land tot land in Afrika en naar het Midden-Oosten en bedreigde de voedselvoorziening van Kenia, Ethiopië, Oeganda, Somalië, Eritrea, India, Pakistan, Iran, Jemen, Oman en Saoedi-Arabië. Jemen... waar onschuldige kinderen sowieso verhongeren, slachtoffers van een politiek geladen oorlog met elke hulp voor het land afgesneden. En in Europa, laten we de rotzooi die Brexit is niet vergeten.

In de Verenigde Staten hebben de presidentsverkiezingen in de hele wereld ongerustheid gezaaid, zwarte mensen werden nog steeds op brute wijze vermoord door de autoriteiten, en de reactie (of het gebrek daaraan) op de pandemie zorgde voor een nog diepere verdeeldheid in het land waar mijn familie en vrienden wonen, mensen die ik liefheb ongeacht hun politieke overtuiging of huidskleur.

Om duidelijk te zijn, als een introvert die vanuit huis werkt, was de lockdown zelf niet al te rampzalig. Alsjeblieft! Vraag me om thuis te blijven en ik ben er al, zonder BH en in comfortabele kleren. Maar het gevoel van beperkt te zijn tot 1KM beweging rond het huis vond ik verstikkend. De Vendée is maar een klein hoekje van Frankrijk, maar het is geen klein gebied om te ontdekken en te fotograferen. Lockdown was niet alleen nadelig voor bijna twee jaar hard werken, maar ook voor alle kleine bedrijven, de lokale bevolking, expats en toeristen waar ik voor werk. Maar het moest gebeuren. Het dragen van een masker, quarantaine... net als bij het vliegen moet je je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je anderen helpt.

Thuis bij Moeke

Het zoeken naar zilveren voeringen voor het leven in het midden van een pandemie dreef me recht in een staat van depressie. Sommigen vonden het oké om me te bekritiseren omdat ik 'mezelf niet was'. Het kon me niet echt schelen. Ware het niet voor mijn familie, en de lessen van mijn vader over tegenspoed, had ik mijn bed misschien niet verlaten. Ik trok me terug in een cocon van zelfbehoud... en mijn werk is ook echt een reddingsboei geweest dit jaar.

Het was een pure vreugde om weer naar België te rijden... om weer op de weg te zijn, nog aangenamer dan voorheen. Het was zo heerlijk om in mijn auto te stappen en te rijden. Na in de zomer 5 weken samen te hebben doorgebracht, vierden mama en ik samen haar 80ste verjaardag in oktober. Het was een vreugdevolle 9 dagen ondanks de razende pandemie.

Maar nog geen week na mijn terugkeer in de Vendée, vlak voor het begin van de lockdown #2, lag mijn moeder voor de vierde keer in het ziekenhuis. Bleek dat ze dringend een hartprocedure nodig had. In een waanzinnige haast schreef ik tal van artikels voor indevendee.com en reed op tijd terug naar België om het huis te verwarmen, boodschappen te doen voor een paar weken, en haar thuis te verwelkomen.

De pandemie dwong mama om thuis te herstellen van een hartoperatie. Ik nam deze foto in een moment dat ik me volkomen overweldigd voelde...

Omdat ze bedden nodig hadden voor Covid-19 patiënten, ontsloegen ze mijn moeder binnen een dag na de operatie. Ik dacht dat de stress van maart slecht was, maar putain de merde, de derde week van oktober was krankzinnig!

Vier weken lang heeft mijn man zich ontfermd over het huishouden, onze dieren en het werk. We hebben veel berichtjes gestuurd en hij heeft mijn moeder veel gebeld om ons beiden emotioneel te steunen. Price slaagt er altijd in om mijn moeder (en mij) aan het lachen te maken. Ik sliep op de sofa om een oogje in het zeil te kunnen houden, handig rond 3 November bij het doorzoeken van nieuwskanalen om de belangrijkste Amerikaanse verkiezingen uit mijn leven live te kunnen volgen. Wat een nagelbijter was me dat!

En zo, na meedogenloze maanden die schijnbaar jaren duurden, kwam 2020 eindelijk tot een zachter einde. Wetende dat onze ouders, familie en vrienden veilig waren, dat mijn man terug veilig van thuis mocht werken, inthevendee.com sterker was dan ooit sinds ik letterlijk al mijn tijd heb gedoneerd aan de website en de gemeenschap, kon ik eindelijk een beetje ontspannen door de feestperiode heen. Twee weken lang heb ik zonder schroom de Z in zombie gezet. Het enige navigeren dat ik heb gedaan... was de afstandsbediening.

2020 was een rotjaar voor iedereen. Zoveel staat in steen gebeiteld. Wie zou dat kunnen tegenspreken? Denk maar eens dat het medisch personeel over de hele wereld zich nu in een situatie van oorlog bevindt. De toewijding aan hun werk en aan het redden van levens is niets minder dan miraculeus. Mijn dankbaarheid en bewondering voor hen en voor de opofferingen van hun families is onmetelijk.

Zeker, 2020 was het moeilijkste jaar dat ik ooit persoonlijk heb geleefd. Harder dan 2015 (verhuis V.S. naar Frankrijk), harder dan 2010 (verschrikkelijke miskraam), harder dan 1997, het jaar waarin mijn vader plots stierf.

In feite was het mijn vader die me in onzekerheid en tegenspoed leerde om harder te werken dan ooit, om alles te geven wat ik in me heb. Hij zei: "Als je weet dat je alles hebt gegeven, wat het ook is, en zelfs als het resultaat minder is dan je verwacht, is het oké. In je hart zal je weten dat het goed genoeg was, en waarschijnlijk zelfs meer dan goed genoeg."

Nou, 2020. Jaar van Putain de Merde.  Ik geef toe dat er dagen waren dat ik me moest terugtrekken in de muren, momenten waarop de noodzaak om de stekker uit het stopcontact te halen te overweldigend was. Maar ik heb mijn uiterste best gedaan. En het was inderdaad goed genoeg.

Met alle respect,
Brenda Faucon