Mijn moeder bellen is het eerste waar ik elke ochtend aan denk. Op 18 maart 2020, toen ze mijn oproep van acht uur 's ochtends noch de daaropvolgende niet beantwoordde, vroeg ik de buren om hun noodsleutel te gebruiken. Ze vonden Moeke gevangen op de open wenteltrap, met op de grond een plas bloed dat uit een hoofdwond druppelde. Het was een schrijnend tafereel, maar ze was bij bewustzijn en zei "oh lieverd, ik hoorde al je telefoontjes, ik wachtte op je". Er waren twee brandweerwagens en een ambulance nodig (het 'circus' dat ze nooit zou willen) om haar uit de trap te bevrijden! Tegen 9:08 uur of zo, was ze op weg naar de spoedopname... gekneusd en bloedend en met bronchitis.

De reddingsbrigades prezen onze routine als levensreddend.

Mijn schrijfwerk is zo ontworpen dat ik op elk moment kan reizen. Dit voor het geval mijn moeder me nodig heeft. Het was een goede strategie in de laatste vijf jaar. Tot nu. De artsen raadden het sterk af, omdat de ziekenhuizen in België geen bezoekers meer toelieten. Er was weinig dat ik kon doen. De ambassade zei dat ik de grens zou kunnen oversteken met het nodige papierwerk, maar drong er bij mij op aan om de grootste zorgvuldigheid te betrachten, om voedsel en water van huis mee te nemen en zo weinig mogelijk te stoppen. Mijn hart liet me zo in de auto springen gewoon met de kleren die ik aanhad. Mijn hoofd zei dat ik op zijn minst moest wachten op de evaluaties van de spoedartsen.

Die ochtend is een waas. Alsof de beproeving nog niet erg genoeg was voor mijn arme moeder, stak de bronchitis de röntgenfoto's aan als vuurwerk op een donkere nacht. Ze werd getest op Covid-19 en werd in isolatie geplaatst als een "verdacht geval". Haar gsm-batterij had weinig stroom. In de eerste twee dagen kwamen mijn updates vooral van telefoontjes naar de hoofdverpleegster op de isoleerafdeling. Het wachten op die testresultaten was zo stressvol dat het leek alsof mijn hoofd zou ontploffen. Het was veel om op mijn schouders te nemen maar ze heeft nooit gezegd dat ze getest was, waardoor ik kon speculeren dat ze het haar niet verteld hadden. Ik was verdoemd als ik het haar zou vertellen en haar die zorg zou geven. Als de testresultaten negatief waren, had het geen zin.

Ik woon op het Franse platteland en deelde mijn lijdensweg met de bomen en de lucht. Met de onderliggende gezondheidsproblemen, ben ik bang dat mijn moeder het corona-virus niet zou overleven. Mijn hart ging uit naar elke persoon met een familielid in het ziekenhuis, elke expat die zich ver van huis voelt in deze pandemische tijd. Wat een onheilspellende puinhoop! Ik vervloekte elke politicus die ik de afgelopen weken had zien zeggen dat het niet nodig was om voorzorgsmaatregelen te nemen of de grenzen te sluiten. Ik hield, en houd nog steeds, ieder van hen verantwoordelijk voor deze absoluut verschrikkelijke situatie in onze geschiedenis.

De arts die me het goede nieuws vertelde, dat mijn moeder echt alleen maar bronchitis had, was zo vriendelijk. Ik herinner me weinig, helaas niet eens zijn naam, alleen dat ik opgelucht huilde en dat hij zei: ga je gang en huil maar eens goed, ik blijf aan de lijn. Maar door spierbeschadiging (van gekleld te zitten) en mogelijk nierfalen als gevolg daarvan, was ze niet buiten gevaar.

De eerste week was zwaar voor mijn Moeke. Totdat de coronavirus test negatief terugkwam, kon er eigenlijk niets gedaan worden, zoals controleren op gebroken botten of de toestand van haar nieren enz. Zelfs het bloed dat in haar haar was opgedroogd, werd niet weggespoeld! Ze behandelden alleen haar wonden, wat uren duurde. Tussen de pijn en het vele hoesten door, leed mijn lieve moeder.

En hier was ik in het zonnige Vendée, aan het ijsberen, schoonmaken, het wassen van de gordijnen en aan het piekeren zoals het liedje van The Clash: should I stay or should I go? (zal ik blijven of moet ik gaan?)

Ik heb dagenlang met die vraag geworsteld en doe het nog steeds. Ik hou zielsveel van mijn moeder. Elke vezel van mijn wezen wil bij haar zijn. Ik heb er altijd naar gestreefd om de beste dochter te zijn die ik kan zijn, zelfs op een afstand, maar ik heb nu het gevoel dat ik vreselijk tekort schiet. Covid-19 heeft de teugels op een brutale manier uit mijn expat handen gerukt.

Godzijdank voor moderne technologie en fantastische buren! Tussen de sociale dienst van het ziekenhuis en mijzelf hebben we twee weken na het incident Moeke's terugkeer naar huis weten te coördineren. Thuisverpleging, dagelijkse maaltijdservice, en een persoonlijke alarm werden geregeld. Onze buren verplaatsten het meubilair om haar bed op de begane grond te brengen, brachten kleding naar het ziekenhuis, etc. Mijn nicht doet boodschappen als dat nodig is.  Ook aan traiteurdienst De Kokmuts, de brandweer. politie, ambulances en AZ St Lucas Gent  met vooral de uitstekende zorg door artsen en verpleegkundigen in de spoedopname, Straat 33 (quarantaineverdiep) en Straat 44 (geriatrie afdeling). Jullie zijn allemaal helden. Via deze weg stuur ik mijn oprechte dank en diepe waardering. (lees verder onder beelden)

Het leven buiten onze persoonlijke ruimte staat stil. We worden gedwongen te accepteren dat ons beste goed genoeg moet zijn. Het is iets waar ik nooit erg goed in ben geweest. De donkere Covid-19 wolk boven onze hoofden verbergt vreselijke geheimen en gewonde zielen, maar heeft ook iets positiefs. Het milieu kan bijvoorbeeld een beetje ademhalen. Ook de moeilijkste dagen in het leven brengen persoonlijke groei met zich mee. Zelf leer ik te accepteren dat ik doe wat ik kan. Ik leer dat als het erop aankomt, ik nooit zou willen dat mijn moeder zich verantwoordelijk zou voelen voor alles wat er 'kan' gebeuren, omdat ik door een pandemie reisde om bij haar te zijn. Wat als ik haar ziek zou maken? Ik zou het mezelf nooit vergeven.

Hoe je het ook wendt of keert, er is absoluut geen mogelijkheid tot evenwicht in deze situatie. De notie van persoonlijke opoffering voor het goed van de gemeenschap is een enorm harde levensles.

In de social media centra heb ik de afgelopen weken menig expat zien twijfelen aan hun beslissing om in het buitenland te gaan wonen en/of werken. Veel mensen vragen aan hun groeps-vrienden of ze nu misschien spijt hebben van hun beslissing, of ze nu terug naar huis zullen gaan, of dat ze hun verhuizing op een laag pitje zetten.

Het stemt me verdrietig. Ik vind da je nooit je dromen en verlangens voor een beter of andere levensstijl in vraag mag stellen. Een leven van verrijking huist ook ontelbare kansen en mogelijkheden voor iedereen die je kent! Toch? Bovendien hebben onze voorouders in de grote oorlogen en in de stembussen gestreden voor onze vrijheid. Nee. Bovenal moeten onze maatschappij en onze zielen vrij zijn. De betere vraag is misschien of je wel genoeg deed vóór Covid-19 om de spirituele band te versterken?

Expat of niet, de stress waar we nu allemaal mee te maken krijgen, van het dagdagelijkse leven, tot het gezond blijven, tot het thuisonderwijs (vaak in een andere taal), tot opgesloten zitten, en zich zorgen maken over onze dierbaren... het is veel om te dragen. Deze pandemie heeft eigenlijk veel weg van bescherming zoeken tijdens een tornado-alarm.

Uiteindelijk zullen we uit onze schuilplaats klimmen, waarschijnlijk een beetje versuft en in de war, om de schade in te schatten. We zijn zeker niet de enige familie die na de storm voor belangrijke levensbeslissingen staat. Op de een of andere manier zullen we allemaal een nieuwe status-quo moeten vinden.

Voorlopig, geef ik toe, slaag ik er alleen in om de steen op te rapen die recht voor me ligt. Emotioneel gaat het niet echt heel goed. Maar ik ben aan het leren - soms met veel moeite - dat het beste wat ik kan geven, goed genoeg moet zijn, dat ik niet zo hard voor mezelf moet zijn want dat maakt alles nog moeilijker; en vooral dat de band tussen mijn Moeke en ik (en mijn man ook) niet zal breken. Onze liefde is sterker dan welke tegenspoed dan ook en uiteindelijk zullen we weer samen  arm-in-arm in de zon kunnen wandelen.

Blijf gezond, blijf thuis lieve mensen!
xoxo Bren