We zijn dan wel semi-permanente reizigers dezer dagen, dus het is waarschijnlijk een beetje verwaand om toe te geven dat we niet zo erg genieten van enorme massa's toeristen. Maar we vermijden die hotspots waar het mogelijk is. Onze introverte aard betekent dat we rust zoeken. Rust is een van de vele redenen waarom we de Vendée hebben gekozen om te wonen. Een andere reden is het feit dat Le Mont-St-Michel, een van onze favoriete plekken op aarde, slechts een klein eindje rijden van bij ons thuis is. Met oktober en Halloween om de hoek dacht ik onlangs aan ons laatste bezoek aan “de berg. We vertrokken laat op de dag voor een romantisch diner daar, en waren verrast om te ontdekken dat tussen 20.00 uur s’avonds en 08.00 uur s’morgens, de beroemde Unesco-werelderfgoedlocatie zich terug klapt in de tijd, helemaal tot aan zijn pelgrimswortels.

Vóór onze eerste dagervaring op Mont-St-Michel hadden we er bewust niets over gelezen. Omdat we fervente onderzoekers en lezers zijn, en zoveel houden van geschiedenis, was dit nogal in tegenstrijd met onze geaardheid. Mont-St-Michel is een plaats waarvan we hadden gedroomd om te bezoeken. Het was een must-see die hoog op ons verlanglijstje stond als reizigers. We wilden dan ook totaal verrast zijn.

Maar beide keren dat we er waren, eentje alleen en een keertje met onze familie erbij, lieten we het eiland met gemengde gevoelens achter. Vooreerst is er niets dat niet geweldig is aan deze plek. Superlatieven schieten tekort. Wauw! Het eiland is tegelijkertijd klein en enorm. Het lijkt wel een mini-bergje, en toch kun je het van zo ver zien. Het was alles waar we van hadded gedroomd. En toch dacht ik dat ik door het konijnenhol was gesprongen en in een absolute nachtmerrie was beëindigd.

Na onze heerlijke maaltijd die avond, klommen we naar de abdij, ook al was het na sluitingstijd. We begonnen de klim door de lagere dorpskerk, langs een smalle geplaveide straat en via de kleine begraafplaats waar we stopten voor een praatje met de doden. We slingerden door nauwe steegjes en verwonderden ons over de kleinste tuinen die je ooit hebt gezien, vol met struiken en bloemen.

Het was zo cool! Toegegeven, de "gaslichten" zijn niet de piepkleine flikkerende vlammen uit de Middeleeuwen, maar het was gewoon geweldig om een ​​plek te bezoeken die echt tot de verbeelding spreekt. Zonder de toeristen erbij was het wonderbaarlijk. We liepen als twee kinderen verbaast rond. Ik weet zeker dat onze ogen zo groot waren als schoteltjes. We begroetten elke oude boom, een duif die zat te dutten op een gebroken terracotta schoorsteenpot, navigeerden de glibberige kasseien trappen. De zon begon net onder te gaan toen we bij de deuren van de oude abdij kwamen.

Kamer na gewelfde kamer werden we opgewacht door de geluiden van een huilende wind en ongeziene wezens die de nacht doorvlogen. Kolkende schaduwen verbeeldden de mogelijkheid dat de abdij misschien meer dreigend dan uitnodigend was. Ik dacht aan het prachtige boek van Elizabeth Kostova, The Historian, die zich hier deels afspeelt. Ik liep er gebiologeerd rond. Ik hield de hand van mijn man vast, maar voelde me volledig IN de muren en de vloeren van de abdij gezogen.

Ik was een deel van de kunstervaring in tegenstelling tot een toeschouwer te zijn. Tussen de nuances van groen en blauw en wit licht die op de muren speelden, de enge schaduwen, dansende beelden en griezelige geluiden, was ik het vijfde element. Ik was het meisje dat de draken in hun hemelse hol hadden weten te lokken.

Het was geweldig! Maar ik was blij voor een beetje uitstel op het wijd open terras van de grote kathedraal bovenop de berg. Het uitzicht over de baai was spectaculair! De zon liet reepjes roze achter, die de wolken aan elkaar regen. De weerspiegeling van de lucht in de kwelders was de abstracte schildering van de natuur.